Helen Cammock (°1970, Staffordshire) is een Britse kunstenares die werkt met bewegend beeld, fotografie, tekst, poëzie, performance, prentkunst en installatie. Ze is geïnteresseerd in geschiedenissen, auteurschap, het vertellen van verhalen en het opgraven van niet-gehoorde, uitgesloten en vergeten stemmen. In haar praktijk verbindt Cammock vaak haar eigen schrijven, literatuur, poëzie, filosofische en andere gevonden teksten, met sociale en politieke situaties. Ze probeert de manier waarop verhalen worden verteld te bevragen, evenals de hiërarchie van geschiedenissen en wie onzichtbaar wordt gemaakt en dus niet wordt erkend. In haar eerste solotentoonstelling in België presenteert ze twee recente verzamelingen werk: Che si può fare (2019) verkent de kracht van klaagliederen gezongen door vrouwen, en hoe ze kunnen fungeren als uiting van overleving, veerkracht en hoop. In They Call it Idlewild (2020) mijmert Cammock’s stem, ondersteund door een zachte stroom van bewegende beelden, over het begrip 'nietsdoen', de politiek van luiheid, en doelloosheid als een vorm van voorrecht.